सिनेमामा आफ्नो पृथक शैली र शिल्प खोजिरहेका नेपाली फिल्ममेकर भुटानी आप्रवासीको कथा पच्छ्याउँदै अमेरिका पुग्छन् । हलिउडको त्यो विराट छायामा सीमित बजेट र संसाधन लिएर नेपाली फिल्म बनाइरहँदा उनले जे भोग्न पुग्छन्, त्यो कहानी रोचकमात्र होइन उत्तिकै चित्तदुख्दो पनि छ ।

१८ चैत, काठमाडौं । रबर सिटी अर्थात् एक्रोन सहर । टायर फ्याक्ट्रीहरूको शहर हो यो । विश्व बजारका लागि सर्वाधिक टायर उत्पादन गरिरहेका यहाँका कारखानाहरु राजनीतिक विषमताको शिकार बनेर जीर्ण हुँदै गए । यो औद्योगिक क्षेत्रका जनशक्ति बेरोजगार बने । लाखापाखा लागे ।

हिजो गुल्जार एक्रोन शहर अब कुरुप र उजाड बन्दैछ । मान्छेहरु पलायन हुँदैछन् । कारखानाहरु भूतबंगला जस्तो भएका छन् ।

आफ्नो मौलिक निधि र सौन्दर्य गुमाइरहेको शहरमा अनायस भुटानी शरणार्थीहरुको आगमन भएको छ । उनीहरूसँगै त्यहाँ आफ्नो रीतिथिति, संस्कृति, जीवन–पद्धति पनि भित्रिएको छ ।

अब एक्रोन शहरमा दशैंको रौनक देख्न थालिएको छ, तिहारको सेलरोटी पाक्न थालेको छ, तीजको भाका घन्किन थालेको छ । यो शहरमा क्रमशः नयाँ सांस्कृतिक रंग पोतिंंदैछ ।

यसरी एकातिर औद्योगिक मूल्य गुमाउँदै गएको र अर्कोतिर नयाँ सांस्कृतिक रंगले चम्कंदै गएको समय–चरणलाई कब्जा गरेर विनोद पौडेल एउटा सिनेम्याटिक कथा रच्दै थिए । यस्तो कथा, जहाँ भुटानी शरणार्थीको रूपमा अमेरिका पुगेका एउटा परिवार छन् । त्यो बिरानो माटोमा उनीहरुले आफ्नो परिचय खोज्नुछ । भूगोल र समयको अलग फ्रेममा तीन पुस्ताको एउटै अन्तरद्वन्द्वले यसको कथानक मस्यौदा निर्माण गर्नेछ ।

‘बुलबुल’ फेम्ड निर्देशक पौडेल ढुक्क थिए, यसको स्क्रिनप्ले वजनदार र खँदिलो छ । अतः यसलाई दृश्यभाषामा खिप्नका लागि आफ्नो खास क्राफ्ट छ । यो एउटा यस्तो सूत्राधार, जसले नेपाली सिनेमालाई अर्को प्लेटफर्ममा पुर्याउन सक्छ ।

जब लगानीकर्ता बिच्किए

स्क्रिप्ट लिएर उनी अमेरिका पुगे । पूर्ववत् सल्लाहअनुसार लगानीकर्तासँग छलफल भयो । तर लगानीकर्ताको ध्येय र निर्देशक पौडेलको सिनेम्याटिक अप्रोच बाझियो । लगानीकर्ताहरु चाहन्थे, ‘चलनचल्तीका कलाकार लिने । गीत, फाइट, ठट्यौली आदिको समिश्रण गर्ने । घरेलु सिनेमा घरहरुमा प्रदर्शन गर्ने ।’

जो पुरातन ढर्राको ह्याङओभरबाट मुक्त भएर पृथक दृश्यभाषा निर्माण गर्न लागिपरेका छन्, जो भुत्ते संरचना तोड्दै नवीन क्राफ्ट रेखांकन गर्न खोजिरहेका छन्, उनकै लागि लगानीकर्ताको काइते शर्त कसरी मञ्जुर हुन्थ्यो र ? निर्देशक पौडेलले ठाडै बदर गरिदिए ।

‘तर, एक हिसाबले भन्नुपर्दा यो दुस्साहस जस्तै थियो’ पौडेल सम्झन्छन्, ‘पुराना लगानीकर्ताले हात झिकेपछि मैले त्यतिका बजेट कहाँबाट जुटाउने ? यो सहजै सम्भव हुने कुरा थिएन ।’

पौडेललाई ज्ञात छ, अमेरिका जस्तो ठाउँमा ‘नेपाली फिल्ममेकर’को कुनै भाउ हुन्न । न कसैले चिन्छ, न कसैले गन्छ । ‘म फिल्म बनाउन आएको भन्दा नेपाली समुदायका साथीहरु नै टाढा–टाढा भाग्छन्’ पौडेलको अनुभव छ, ‘पैसा कमाउने ठाउँमा आएर फिल्म बनाउने कुरा गर्दा उनीहरुले पत्याउँदैनन् ।’

अमेरिकामा बसेर फिल्म बनाउनु छ । त्यहींका प्राविधिक र उपकरण लिनुछ । नयाँ कलाकारबाट काम लिनुछ । तर, खल्ती रित्तो । उनले केही साथीभाइ गुहारे । तर, कुनै न कुनै बहाना बनाएर सबैजना पन्छिए । उनी हतास भए । अब के गर्ने ? उपाय छैन ।

एउटा नेपाली फिल्ममेकर यो शहरमा बसेर फिल्म बनाउन चाहन्छन् । तर, ऊसँग पैसा छैन ।’ एक्रोन शहरको स्थानीय अखबारमा यस्तै व्यहोराको अन्तर्वार्ता छापियो । निर्देशक विनोद पौडेलका लागि यो एउटा सुनौलो मौका भइदियो ।

धमाधम उनलाई फोन आउन थाल्यो, सहयोगको बाचासहित । पौडेलका एक पुराना साथी थिए प्रदीप शर्मा, मैतीदेवीमा एउटै कोठामा बसेका । धेरै संघर्ष गरेर अमेरिका पुगेका । उनैले फोनमा भने, ‘ल तिमी फिल्म बनाउन आएका रहेछौं । मैले पत्रिकामा पढें । फिल्म बनाउने भए २५ हजार डलर सहयोग गर्छु ।’

फिल्मसँग कुनै साइनो नभएको मान्छेले त्यसरी सहयोग गर्दा पौडेलको आँखा रसायो । केही नेपाली भाइहरू भोलेन्टियरको रूपमा काम गर्न अग्रसर भए । एक जना मित्रले फोन गरेर भने, ‘सर मसँग एउटा ठूलो भ्यान छ । म महिनाको १०–१५ हजार डलर कमाउँछु । यो भ्यान डेढ महिनाको लागि तपाईंलाई दिन्छु । मलाई पैसा चाहिँदैन बरु म आफैं तपाईंसँग काम गर्न चाहन्छु । चाहे भाँडा माझ्नु परोस् वा अरु कुनै काम ।’

अर्का पात्र थिए, दीपक गजमेर । उनी अमेरिकामा रेस्टुरेन्ट चलाउने । उनैले निर्देशक पौडेललाई खानाको लागि निम्तो गरे । गजमेरले भने, ‘तपाईं फिल्म बनाउँदै हुनुहुँदोरहेछ । म कसरी साथ दिनसक्छु ।’

पौडेलको प्रस्ताव थियो, ‘तपाईं लाइन प्रोड्युसर बन्नुहोस् ।’ तर, उनी रेस्टुरेन्ट चलाइरहेका मान्छे । लाइन प्रोड्युसर बन्नका लागि त हरक्षण फिल्मलाई समय दिनुपर्ने । कसरी उनले फुर्सद निकाल्न सक्छन् ?

गजमेरले निर्धक्क भने, ‘मलाई एक हप्ताको समय दिनुहोस् ।’

नभन्दै हप्तादिनपछि उनको फोन आयो । गजमेरले भने, ‘विनोद सर, अब म काम गर्न आउँदैछु ।’

विनोदले सोधे, ‘अनि रेस्टुरेन्ट नि ?’

‘त्यो त मैले बेचिदिएँ ।’ गजमेरको यस्तो जवाफ सुनेर पौडेल छक्क परे । उनले गजमेरलाई रोक्दै भने, ‘मेरो फिल्मको लागि रेस्टुरेन्ट नबेच्नुहोस्, मलाई पाप लाग्छ ।’ तर, गजमेर रोकिएनन् । उनले आफ्नो रेस्टुरेन्ट ठीकठाक मात्र चलिरहेको र बेच्न चाहेको बताए ।

निर्देशक जोएस पाण्डेलगायत पनि यसैगरी फिल्ममा जोडिए । अरुणा कार्की, जो थिएटरका कलाकार हुन् । उनले पनि कस्ट्युम डिजाइनरको रुपमा एक महिना काम गर्ने भइन् । यसरी एक–एक साथीहरुको दर्बिलो र आत्मीय साथले पौडेललाई उत्साहित बनायो । उनले फिल्म छायांकनको तयारी सुरु गरे । फिल्मको वर्किङ टाइटल राखियो, रबर सिटी ।